จากธรรมชาติสู่ธรรมชาติ เสียงกระซิบจากใบไม้กับสายลมเย็น จากดอกไม้ใบหญ้าริมทางเล็ก ๆ ในป่าดง ทั้งเสียงจั๊กจั่นกรีดร้องขับกล่อมไพเราะ กลมกลืนทุกอย่าง ยังคงไหลไป ไหลไป.

* แด่สหายธรรม * ฟ้าหลังฝนเป็นเช่นไร ใจของผู้สิ้นอุปทานก็เช่นนั้น ย่อม สว่าง สะอาด สงบ ร่มเย็น อุปทานเปรียบดังเมฆหมอกไอเสีย ฝนที่พร่างพรมชำระล้าง ( อุปทาน ) ให้เกิดความร่มเย็น หลั่งให้เกิดความเจริญงอกงามไพบูลย์

* ทัศนียภาพ * บนภูผาเย็นยะเยือก เต็มไปด้วยทัศนียภาพอันประหลาดล้ำ ผู้คนที่ขึ้นมา ล้วนรู้สึกปิติตื่นเต้นและหวาดกลัว เมื่อจันทร์ทอแสง ผิวน้ำก็เปล่งประกายระยิบระยับ.

เมื่อสายลมพัดมา ใบไม้ใบหญ้าก็เกลียวไหว สนเสียดฟ้าหวีดหวิวกับสายลม หยาดน้ำเป็นเกล็ด เกล็ดดั่งน้ำเพชร บนกิ่งก้านเปล่าเปลือยและบนใบหญ้าทอประกาย เมฆหมอกแทนที่ พุ่มใบของต้นไม้โกร๋น เมื่อสายฝนโปรบปราย ทั่วทั้งหุบเขาก็แวววับ ในยามเมื่ออากาศสดใสเท่านั้น ที่ท่านอาจปีนป่ายมาถึงสะดวก

* ใต้เงื้อมผา * สถานที่ข้าพเจ้าไปใช้ชีวิต ช่างเปลี่ยวร้างห่างไกล สุดที่จะพรรณนา แม้ยามสายลมสงบ เถาวัลย์รุงรังยังสั่นไหว แม้ไร้หมอก ป่าไม้ก็ยังมืดครื้ม

* บนขุนเขา * ในเรื่องราวเล่าขาน เกี่ยวกับขุนเขาธารน้ำ ซึ่งมีสายหมอกสีฟ้า ระดมเมฆขาวอบอวล ไอหมอกจับบนมวยผมจนเปียกชื้น น้ำค้างชุ่มโชก เสื้อผ้าคลุมขาวมอ เท้าอันชุ่มเย็นของผู้พเนจร

* ใต้เงื้อมผาภูกระดึง * ข้าพเจ้านอนลำพังใต้เงื้อมผา ที่ซึ่งละอองหมอกอบอวลจวบจนยามสาย ถึงแม้ที่อยู่อาศัยจะมืดครึ้ม ในความฝันข้าพเจ้าท่องเที่ยวผ่านประตูสวรรค์ ดับวิญญาณข้ามสะพานหิน