อนัตตานั่นหนามันด้านดื้อ มันไม่เชื่อถ้อยคำที่รำไข เราจะกล่าวว่าขานประการใด มันไม่เคยตามใจขัดข้อง อนัตตา อนัตตา บังอนัตตา พาให้ทุกข์ อนัตตา เพิกอนัตตา พาพ้นทุกข์.

ถ้าหากเรามีความเกียจคร้านมาก ความเจิญย่อมไม่เจริญ ความที่เคยเจริญย่อมเสื่อม อกุศลที่ไม่เคยเกิดขึ้นก็ย่อมเกิด อกุศลที่เคยเกิดขึ้นแล้วย่อมกำเริบหนัก ว

กุศลที่เคยมีก็เสื่อมไป กุศลที่ไม่มาปรากฏก็จะไม่มาปรากฏ ที่จะมาปรากฏก็จะไม่มาปรากฏ เพราะความเสพในเรื่องความเกียจคร้าน ไม่องอาจ ไม่สง่า อยู่ในจิตในใจของตน.

กุศโลบายที่จะรักษาความรักความเมตตาไว้ในใจเรา ก็คือการดำรงสติและหมั่นระลึกถึง กฏแห่ง "ไตรลักษณ์"หรือสภาวะลักษณะแห่งความเป็นธรรมดา

ตามธรรมชาติ กล่าวคือ อนิจจัง คือความไม่เที่ยงหรือการเปลี่ยนแปลง ทุกขัง คือสภาวะแห่งทุกข์หรือถูกบีบคั้น และอนัตตา คือความไม่มีอะไรคงทนหรือสภาวะแห่งความมมมมมมมมไม่มีตัวตน.

สุขหรือทุกข์อยู่ที่ใจไม่ใช่หรือ ถ้าใจไม่ยึดถือก็เบาสบายเป็นอย่างยิ่ง ถ้าหมดความยึดมั่นถือมั่น จนใจว่างกระจ่างใสภายในจริง จิตนี้ก็มีความอิสระสันติสุขอย่างยื่งแท้จริงเอย

เป็นความจริงแท้ที่ว่า พลังที่ได้จากการปฏิบัติธรรมนั้นมีอยู่จริง และมันมีอานุภาพและมีค่ามากกว่าสิ่งอื่นใด

ผู้ที่ตั้งมั่มในธรรมไม่ต้องทำอะไรเป็นพิเศษเลยเพราะไม่ว่าจะทำการใด ๆ ก็ตามจะได้ผลเป็นที่อัศจรรย์ โดยไม่ต้องทำอะไรให้ยุ่งยาก บางทีแค่นึกถึงธรรมะ ก็ได้ผลดีและมีอานุภาพแล้ว ลองดูเถอะ

ลักษณะแห่งธรรมคู่นั้นเกิด จากการที่จิตให้ค่าความหมายกับสรรพสิ่งเช่น มีขึ้นบน มีลงล่าง มีใหญ่มีเล็ก มีสว่างมีมืด รู้สึกดีรู้สึกแย่ หรือให้ค่าว่าเป็นมนุษย์หรือเป็นอมนุษย์ จิตของเราเป็นเช่นนั้เสมอ.