ในโลกนี้ปราณเป็นใหญ่ ลมที่เสียดทานกลายเป็นไฟ ไฟที่เย็นต้วลงกลายเป็นสภาพแฝง เมื่อปรับกันเข้าก็กลายเป็นน้ำ

น้ำที่ประกอบด้วยธาตุที่ถูกจับเกาะกันเป็นก้อนแข็งเข้ากลายเป็นดิน ดิน น้ำ ลม ไฟ เป็นปัจจัยาการต่อเนื่องกันอยู่

การปฏิบัติสุดยอดคือ มีสติสัมปชัญญะ อยู่ที่จิตทุกขณะ ดูใจทุกขณะ ดูใจเท่านั้น ระวังอย่าเผลอใจ

เมื่อไม่ตายก็ต้องเป็นอยู่เช่นนั้น โลกย่อมผันตามกฏบทวิถี เทียบชีวิตคล้ายสายนที ย่อมต้องมีขึ้นลงอย่าสงกา

หมั่นพิจารณาถึงกฏความจริงของสิ่งเหล่านี้อยู่เสมอ จนเห็นแจ้งชัดของอนิจจังคือ ความไม่เที่ยงแท้แน่นอน ทุกอย่างย่อมมีความเปลี่ยนแปลงอยู่เป็นนิจ.

หมดขุ่นก็ใสตรงนั้น หมดร้อนก็เย็นตรงนั้น หมดวุ่นก็ว่างตรงนั้น ไม่ต้องหาที่ไหนมีที่ใจนั่นเอง.

จงหมั่นเจริญในความดี จนถึงขั้นที่พอจะหยั่งรู้อนัตตา จึงเข้าสู่ความไม่ติด แม้ผลของความดี แต่ยกจิตขึ้นเหนือสิ่งต่างๆ