โลกธรรมทั้งปวงเป็นของคู่โลก ท่านผู้รู้ย่อมยืนอยู่เหนือมัน เห็นเหล่านั้นเป็นธรรมดา หมดความหมายมั่นสิ้นเชิง ทุกข์ที่ไหยเหล่าจะเข้าครอบงำได้.

เพียงจุดสติเนื่อง ๆ และพยายามปกป้องสิ่งที่ปิดป้องด้วยการสำรวม พยายามรู้อยู่กับตัวเองให้มากที่สุด อย่าไปอยู่กับคนอื่น อย่าไปวิตกวิจารณ์คนอื่นให้มาก

การส่งจิตไปปรุง แล้วไปยึดถือวิตกวิจารณ์ อันนี้เป็นตัวสมุทัย ผลของการปรุงเป็นทุกขื

อนัตตานั่นหนามันด้านดื้อ มันไม่เชื่อถ้อยคำที่รำไข เราจะกล่าวว่าขานประการใด มันไม่เคยตามใจขัดข้อง อนัตตา อนัตตา บังอนัตตา พาให้ทุกข์ อนัตตา เพิกอนัตตา พาพ้นทุกข์.

ถ้าหากเรามีความเกียจคร้านมาก ความเจิญย่อมไม่เจริญ ความที่เคยเจริญย่อมเสื่อม อกุศลที่ไม่เคยเกิดขึ้นก็ย่อมเกิด อกุศลที่เคยเกิดขึ้นแล้วย่อมกำเริบหนัก ว

กุศลที่เคยมีก็เสื่อมไป กุศลที่ไม่มาปรากฏก็จะไม่มาปรากฏ ที่จะมาปรากฏก็จะไม่มาปรากฏ เพราะความเสพในเรื่องความเกียจคร้าน ไม่องอาจ ไม่สง่า อยู่ในจิตในใจของตน.

กุศโลบายที่จะรักษาความรักความเมตตาไว้ในใจเรา ก็คือการดำรงสติและหมั่นระลึกถึง กฏแห่ง "ไตรลักษณ์"หรือสภาวะลักษณะแห่งความเป็นธรรมดา

ตามธรรมชาติ กล่าวคือ อนิจจัง คือความไม่เที่ยงหรือการเปลี่ยนแปลง ทุกขัง คือสภาวะแห่งทุกข์หรือถูกบีบคั้น และอนัตตา คือความไม่มีอะไรคงทนหรือสภาวะแห่งความมมมมมมมมไม่มีตัวตน.

สุขหรือทุกข์อยู่ที่ใจไม่ใช่หรือ ถ้าใจไม่ยึดถือก็เบาสบายเป็นอย่างยิ่ง ถ้าหมดความยึดมั่นถือมั่น จนใจว่างกระจ่างใสภายในจริง จิตนี้ก็มีความอิสระสันติสุขอย่างยื่งแท้จริงเอย