สติจะอยู่เต็มที่ เมื่อจิตนี้ว่างจากความปรุงแต่งของอาราณ์

ที่อยู่ของปัญญาอย่างแท้จริง คือความโปร่งว่าง

เมื่อเราต้องอยู่กับผัสสะต่าง ๆ ทั้งหลาย ซึ่งประสาทรูปเรารับรู้ ใจของเราก็รู้ตามผัสสะในประสาทรูปนั้น

โดยทำหน้าที่รู้สมมุติ แต่ไม่หลงสมมุติ ให้พิจารณาช้า ๆ ลึก รู้ตามความเป็นจริงว่านั่น รู รส กลิ่น เสียง สัมผัส ต่าง ๆ เข้าทางช่องตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ มารวมอยู่ที่ใจ เข้าลักษณะความเป็นจริง โดยรู้ความเกิดดับ ความเป็นอนัตตา

เมื่อเราเข้าถึงความเป็นจริงอารมณ์ใจจะสงบเป็นปกติ ส่วนสิ่งที่ผ่านนั้นเป็นสิ่งที่ให้ใจสัมผัส เรียนรู้เข้าไปในลักษณะธรรมนั้นๆ เช่นรู้กิริยา รู้เสียง รู้รส รู้กลิ่น รสสัมผัส

สิ่งที่มากระมบรู้นั้นเป็นเพียงสักแต่ว่ารู้ไปเฉย ๆ ...ไม่หลงยึดว่าเรามีอะไรเป็นอะไรด้วย

ใจที่รู้ความเป็นจริงในสภาวะนั้นชัด ใจนั้นมีความอิสระเป็นอารมณ์ว่าง