สิ่งดีใจรู้ สิ่งไม่ดีใจก็รู้อาจรู้รายละเอียดอย่างแยบคายด้วย แต่การรู้สิ่งดีหรือไม่ดีนั้น ไม่ใช่ใจนั้นจะดีหรือไม่ดีไปด้วย

มองทุกอย่างด้วยตาปัญญา ฟังทุกอย่างด้วยความรู้แจ้ง ตามความเป็นจริงทั้งหมด แต่ไม่ได้หมายความว่าเราจะไม่รับรู้ว่า

นั่นคือสิ่งที่ถูกหรือไม่ถูก เรารู้เหมือนกัน เข้าใจตามลักษณะธรรมด้วย แต่ในใจต้องดีเป็นปกติ

สักแต่ว่ารูปเปล่า ทำให้เราว่างในรูปที่เห็น ในรูปที่เราอิงอาศัย

พระพุทธเจ้าพระองค์จริง คือสภาวะที่ว่างจากการยึดถือ

กำหนดภาวะแห่งความเป็น สุญญตา ความโปร่งใสที่บริสุทธิ์ที่ไม่มีอะไร เห็นทุกอย่างด้วยความเป็นธรรมดาอยู่อย่างนั้นหมด จนใจนี้ไม่หวั่นยอมรับความเป็นจริงทั้งหมด

ถ้าเราไม่กำหนดรู้ภาวะความเป็นจริงอย่างนี้ ความพอใจในเหยื่อแห่งอารมณ์ทั้งหลาย กลายเป็นความทุกข์โศกคับแค้นใจได้อีก