สภาพความเป็นจริงนั้นคือ สภาพใจที่ต้องสัมผัสกับความไม่มีอะไร จนโปร่งใสบริสุทธิ์

รู้ใจภายในของเราอยู่ทุกขณะ รู้จนแจ้งความเป็นจริงจน ละมายาการออกจากใจได้

ในที่สุดผัสสะแห่งรูป รส เสียง หรือสิ่งใดที่ปรากฏการณ์ผ่านเข้ามา เรารู้ความจริงจนกระทั่งใจไม่ไปผูกไปหลงเอาปรากฏการณ์นั้นมาเป็นตนของตน สิ่งทั้งหลายจึงเป็นเพียงว่าผ่านไป.

ถ้าเราไม่ฉลาดในการพิจารณาสภาพแท้ให้แจ้งในใจ ใจเราอาจจะไปยึดอะไรสับสน......เกิดความทุกข์

รู้อารมณ์ รู้สภาวะแท้จนข้ามพ้น

มีใจกำหนดรู้ตลอดเวลา ตื่นอยู่กับสิ่งนั้นตลอดเวลา ตื่นอยู่จำเพาะหน้าปัจจุบัน ขณะเรามีสัมผัสอยู่คือมีสติสัมปชัญญะอมีสติสัมปชัญญะ มีความระลึกตัวทั่วพร้อมอยู่ทุกขณะแล้วก็วางใจให้แจ่มใส

มีความระลึกรู้ตัวทั่วพร้อมทุกขณะแล้วก็วางใจให้แจ่มใสเป็นกุศลเราก็มีความสงบเย็นเบาสบาย แล้วก็เข้าใจในสิ่งนั้นได้ชัดเจน

กำหนดใจของเรารู้ตามและวางให้สงบเป็นปกติ